Aslında medyanın geldiği son nokta, bir manada, toplumun da aynası. Mesela, parçalanmışlık, vasat tarafgirlik, sıradan ruhla sunulanın yarattığı tatminsizlik, muhalefet yapmanın akıl –bilgi -birikim ve namuslu tahlil gerektirdiğinin göz arkası edilmesi, dahası beşere yakışır üslup kaidesi.
Bitmedi! Altı boş duygusal tezlerle gerçekleri görmezden gelerek, siyasal seçkin tarafından fark edilme, güç devşirme uğraşları, tenkit diye bel altı ironiler vs. vs…
Peki siz, bu eleştilerin ne kadar uzağındasınız?
Gelin artık de, yüzümüzü öteki bir pencereye, biz medya çalışanlarının haline çevirelim.
Günümüz medya kesiminin kuralları, işleyiş biçimi eskiye rahmet okutuyor. Mesela kaç editör, kaç haber kameramanı ya da moderator, 212 Basın Kanunu’na nazaran çalışıyor? Bu çalışanlar neye nazaran belirleniyor? Dahası, bu haksızlık ne vakit cezalandırılacak? Öte yandan, Türkiye’de 200’ün üzerinde üniversite var, bunların en az beş- altı bölümü medyaya yönelik eğitim veriyor. Her kısım en az dört yüz kişi alıyor. Yani, bir yılda bir üniversiteden: 6 kısım X 400 öğrenci = 2400 medya çalışan adayı mezun oluyor. Bu sayısı çarpın 200 ile (tekraren, Türkiye’deki ortalama üniversite sayısı) Her sene 480 bin kişilik medya kesimine aday var demektir.
Hangi dal her sene bu türlü bir istihdam sağlayabilir? Çocuklarına özel üniversitelerden diploma satın alan aileler, mezun olduktan sonra taban fiyatı güç alan çocukları için tasa ediyorlar. Etmeyin efendim, üniversite eğitiminde medyayı eğlenceli ya da kolay bulduğunuz için gönderdiğiniz çocuğunuzun bu dala sizin beklediğiniz katkıyı yapması mümkün değildir. (Elbette bu bölüme sahiden gönül vermiş, okuyan – araştıran- öğrenmeyi hayatın fazileti gören genç kardeşlerimizi bu tariflerin dışında tutuyorum.)
Hadi devam edelim.
Medya yöneticilerinin dikkatine: medya çalışanı, teknik eleman değilse memur değildir.
Dolayısı ile, devlet dairesine girer üzere her gün kart basma sorumluluğu olmamalıdır. Habercilik, televizyonculuk, gazetecilik alanda olmayı- araştırmayı- insan alakalarını geliştirmeyi- teknolojiyi takip etmeyi- gündemin izinde olmayı gerektirir. Bu da yerinde oturarak, bilgisayarın başında olmaz. Allah aşkına, söylesenize, yerinde oturarak neyin özgün üretimi yapılabilir? Dahası, televizyonculuk değerli bir iştir. Zira içerik kadar, görsellik de değerlidir. Yani uygun şeyler üretmek için, kâfi teknik donanım- kâfi maddi yatırım kural. Yoksa, indir oradan buradan, yap programla olmuyor bu işler.
Ezcümle, dünyada tarih boyunca, daha evvel de dönemsel büyük kırılmalar yaşandı. Tekrar büyük kırılmaların yaşandığı bir periyot içindeyiz. Hepimiz biliriz ki, bu büyük kırılmalarda, cehaletin sesi süratle yükselir. Bakınız, dünya savaşları – Bolşevik İhtilali – günümüz Avrupa’sının toplumsal ve siyasal durumunun yarattığı kaos vs. vs. Tüm bu süreçlerde, toplumda bir alt- üst karmaşası daima olmuştur ve bu değişimi, toplum üzerinden okumanın en kolay yolu medyadır. Lakin yeniden tarih gösteriyor ki, taşlar er geç yerine oturur. Toplum medyadan zevk almaya başladığında, kendi ile ilgli şikayetlerin de epeyce azaldığını fark etmesi kuvvetle mümkündür.